Deelnemers

Arletta Wawrzyniak

Hengelo
063865630

Everything that is and is not

Mijn videokunstwerk ’speelt zich af’ binnen de vorm van een tao-symbool, wat medebepalend is voor de esthetische kaders van de video als een dynamische dans van een yin-yangsymbool.
De videobeelden die elkaar constant aanvullen, zodat ze een eenheid vormen, zijn als het ware gevangen in een cirkel.
Actie – reactie in perfecte harmonie: licht – donker, koud – warm, actief – passief, voor – achter, duidelijk – vaag, droog – nat, water – vuur, logisch – intuïtief, zacht – hard.
Wat als er een perfect samengaan van vrouwelijkheid en mannelijkheid kon bestaan? Wat als we vrouwelijkheid niet aan gender zouden verbinden maar als een universele kracht beschouwden? Als perfecte aanvulling van ook niet gender gerelateerde, mannelijke energie en vice versa. Vrouwelijkheid en mannelijkheid kunnen niet afzonderlijk, maar slechts in relatie tot elkaar bestaan.
Het absoluut vrouwelijke of absoluut mannelijke bestaat niet, het zijn geen tegenpolen. Er is altijd verbinding en wisselwerking.
Vrouwelijkheid en mannelijkheid hebben elkaar nodig. Wat als ‘Al wat is en niet is’ een eenheid zou kunnen vormen, zonder labels?
Wat als we beide energieën zouden omarmen zonder ze te ontkennen, zonder ons te verzetten?

Vrijdag 27 september en vrijdag 4 oktober: Yin Yang Yoga

Carola Hordijk

Hendrik-Ido-Ambacht
06-21216282
www.carolahordijk.nl
instagram

Fluid but strong

De fotoserie ‘Fluid but strong’ is een weergave van schijnbaar willekeurige personen.
Dat schijn bedriegt, blijkt uit de getoonde verzameling niet bestaande personen.
Ik heb in een zoektocht naar beeld AI foto’s laten genereren met als opdracht: ‘toon mij een foto van een genderfluïde persoon.’ De uitkomst daarvan leverde in eerste instantie een gepolijst beeld op met een sterk vrouwelijk uiterlijk. Klopt dit met wat we zien in de samenleving?
Zou er zoiets als een eenduidig beeld van een genderfluïde persoon bestaan? Wie doen we recht met het benoemen van genderidentiteit en waarom zijn er zoveel verschillende benamingen? Op deze vragen bestaat geen pasklaar antwoord. De maatschappij heeft waarschijnlijk nog geruime tijd nodig om een modus te vinden in spreektaal en duiding, waarbij iedere persoon, ongeacht de identiteit, zich thuis voelt. Het gekozen materiaal geeft weer dat het hier om een gevoelige kwestie gaat. De portretten op het transparante papier ogen kwetsbaar. De zachte verlichting binnenin de gelaagde constructie maakt het beeld divers, zoals ook onze identiteit dat is.

Diewke van den Heuvel

Eindhoven
0641509871
www.diewke.nl
instagram

Dorothee Kellner

Enschede
0647818639
www.dorotheekellner.nl
instagram
doroflash_timemachine

Note to all

Wat als vrouwen solidair waren, elkaar steunden en hun woorden kracht bij zetten?
Drie vrouwen poseren in shirts waarop slogans te zien zijn die de fotograaf afgelopen lente op muren in Duitsland tegenkwam.
‘Patriarchat abtreiben!, To abort patriarchy’, lokken strijdbaarheid uit: zelfs in 2024 moet er in veel landen nog steeds gestreden worden voor het recht op abortus. Weg met deze mannelijke bevoogding!
‘You are not alone’, is een pleidooi voor vrouwelijke solidariteit en wil bemoedigen. Veel vrouwen lopen in hun leven tegen dezelfde obstakels en plafonds aan: weet dat je gezien wordt, reik elkaar de hand, help elkaar. Samen sta je sterk!
De derde slogan is een vertaling van een citaat van de Zweedse schilder Hilma af Klint: De vrouw zal de controle overnemen en de mensheid redden. Beoogt wordt hier een nieuw evenwicht tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, als antwoord op vele brandende vragen.
Sta open voor elkaar, leer van elkaar, kies voor veelzijdige perspectiviteit, geloof in een betere toekomst. Laten we er vandaag mee beginnen! De drie vrouwen vormen samen een denkbeeldige draaideur die ze op de juiste plek en op het juiste moment een vliegende start geeft. They back each other. Zij steunen elkaar.

Emma Schuster

Enschede
e.v.schuster@hotmail.com
emmaschuster.com
instagram

Wie bepaalt wat goed is voor mij?

In deze video ben ik op zoek naar meerdere dingen: naar zelfacceptatie van mijn lichaamsbeeld, mijn genderrol als vrouw en de van buitenaf aan vrouwen opgelegde verwachtingen.
Ik verbind in deze video het gevoel van thuis zijn in het lichaam aan de actie van een huis bouwen.
Het ‘thuis zijn’ zou comfortabel en veilig moeten voelen; in plaats daarvan voelt het als een vijandige omgeving en een zelfportret van mijn lichaam. Ik breek het huis met liefde af; ik wil het wel, maar eigenlijk ook niet vernielen en kamp met tegenstrijdigheden.

Als het huis tenslotte in stukken op de grond ligt, evenals de stof, het kapot geslagen hout en het glas in ontelbare scherven, is er nog steeds diezelfde vraag: ’wie bepaalt wat goed is voor mij?’
Wat als ik deze zorgen niet zou voelen?
Wat als er geen verwachtingen zijn vanuit de maatschappij?
Wat als niemand bepaalt wat goed is voor mij, behalve ik zelf?

Erna ter Haar

Hengelo
0613666692
ernaterhaar@hotmail.com

Grietje Bouman

Winterswijk
www.grietjebouman.nl

VEEG LIJF

Twee vragen die ik soms krijg:

Is dat nou nodig? Al dat naakt?
Ja, dat is nodig. We hebben geleerd ons te schamen voor ons lichaam.
Omdat het niet perfect is, dingen verlangt die niet netjes zijn, ziektes krijgt waardoor we ons beperkt voelen.
Zelfs kijken naar een naakt lichaam wekt vaak al schaamte op.
Wat zou er gebeuren als we ongegeneerd kijken? Gewoon zien wat er is, zonder te oordelen? Onder onze kleren zijn we wie
we zijn. We mogen de schaamte voorbij zijn en gezien worden.

Maak je ook mooie foto’s?
Meestal worden daarmee foto’s van mooie mensen bedoeld. Jong en fris en sprankelend. Wordt het lichaam rimpelig, zakt het uit?
Dan wordt de mens afgeschreven, niet meer serieus genomen en gezien als hulpbehoevende en zorggeld verslindende oudere.
We vechten tegen verval, alsof we ons ervoor moeten schamen, alsof je er niet meer mag zijn als dat ook maar een beetje zichtbaar
wordt. Ik ben gek op imperfecte lichamen. Ik heb er zelf ook een. Ik wil me bewust zijn van mijn oordelen, zodat ze niet meer belangrijk
zijn en ik kan zien waar het om gaat. Een echt mens!

Heleen Redderhof

Borne
www.heleenredderhof.com
instagram

Signalement

Wat als het niet meer nodig zou zijn voor mijn gevoel van veiligheid mijn man selfies te sturen, voordat ik ga wandelen in het bos?
Het werk in deze tentoonstelling is gemaakt vanuit het onveilige gevoel dat ik daar, in mijn eentje, meer of minder ervaar. Ik weet dan niet wie ik zal tegenkomen en hoop maar dat niemand iets kwaads in de zin heeft. Wanneer het rustig is in het bos, is er immers niemand die mij te hulp kan schieten.
Het werk bestaat uit foto’s die ik gemaakt heb voorafgaand aan en tijdens mijn wandelingen in de natuur.
De zelfportretten stuurde ik naar mijn echtgenoot, zodat hij wist hoe ik gekleed ging, mocht er iets gebeuren.
Tijdens die wandelingen maak ik veel foto’s van mijn omgeving.
Handmatig maakte ik collages die niet alleen de onveiligheid die ik soms ervaarde weergeven, maar ook mijn liefde voor de natuur; het gevoel van erin opgaan of erin verdwijnen.

Onlangs las ik een stelling op social media: ‘Wie of wat kom je liever tegen in je eentje in het bos: Een man of een beer?’
Veel vrouwen kozen de beer.

Persoonlijk kies ik een kraai.

Henriette van Gasteren

Amstelveen
0629627606
hjimvangasteren.eu
silentscream.nl
facebook
instagram
X (voorheen twitter)

Silent Scream
Zes portretten van slachtoffers van seksueel geweld.

Deze zes portretten maken deel uit van een fotokunstproject met seksueel geweld als centraal thema.
Het is hoog tijd om dit onderwerp vanuit een artistiek perspectief onder de aandacht te brengen.
Er is gekozen voor een directe en retrospectieve ontmoeting.
Slachtoffers van seksueel misbruik vertelden hun persoonlijke verhaal en werden gefotografeerd op locaties waar het seksueel geweld plaatsvond, waar ze mentaal naartoe ‘reisden’ tijdens de traumatische ervaring of waar ze uiteindelijk heling vonden. Alle foto’s werden hierbij zorgvuldig geënsceneerd in overleg met de participanten. Daarnaast werden ook experts op het gebied van seksueel misbruik geportretteerd en geïnterviewd.
Het doel van het project was meerledig:
– het taboe van praten over seksueel geweld doorbreken en het gesprek daarover op gang brengen,
– inzichtelijk maken dat seksueel geweld iedereen en overal kan overkomen,
– betrokkenen een stem geven die hen helpt om hun ervaringen te verwerken en inzicht geeft in de complexiteit van seksueel geweld.

Irma Bruggeman

Hengelo
0653844205
irmabruggeman@gmail.com
https://sites.google.com/view/irma-makes/
facebook

Verwonderkabinet

Het leven bestaat enerzijds uit verwondering en anderzijds uit gruwelijkheden. Omgaan met de gruwelijkheden van het leven, doe ik door de verwondering tekoesteren.

Ik probeer haar te vangen in kleine trofeetjes, foto’s, tekeningen, beeldjes, steentjes, sieraden of een aandenken. Dat zijn bijvoorbeeld herinneringen aan het krijgen vanmijn kinderen, de liefde voor familie, kunstcadeautjes of bijzondere vriendschappen, symbolische spreuken, wonderlijke diertjes en bijzondere vondsten.

Het verwonderkabinet schenkt mij de illusie dat er voor even alleen maar wonderen bestaan.

Jan Hooftman

Almelo
0614603124
www.venstersopbeelden.nl
facebook
instagram

Wat als kwetsbaarheid kracht zou zijn?

Het tonen van kwetsbaarheid kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door je letterlijk bloot te geven.

De tatoeages op het lichaam van de vrouw op de foto, -die normaalgesproken bij het dragen van kleding onzichtbaar zijn-, vertellen een verhaal over deze persoon. Er is dus moed ofwel innerlijke kracht voor nodig om jezelf zo bloot te geven.

Het ei dat de vrouw vasthoudt, symboliseert het doorgeven van het leven. Wat kan er nog krachtiger zijn dan dat?

Het nest waarin zij ligt, is een symbolische weergave van warmte en geborgenheid waarin kwetsbaarheid een plek kan vinden.
Het beeld geeft ook de cyclus van het leven weer.
In bredere zin is dit eveneens een verwijzing naar het veranderingsproces van zwakte in kracht, een dynamisch proces dat zich continu herhaalt.

Jenny de Groot

Hengelo
jennydegroot.artisartis.nl
facebook
instagram
flickr

One Thousand Pieces

Wat als het niet zou uitmaken, wie of wat je bent of wil zijn of tot welke groep je behoort?
Wat als er geen afgebakende categorieën zouden zijn, dat al die verschillende factoren die je maken tot wie je bent, precies zouden passen als de stukjes van een legpuzzel en er over geen enkel stukje discussie was?

De zwartwit foto toont een portret dat nog niet af is, in de vorm van een legpuzzel.

Bij de expositie hoort ook een ‘echte’ legpuzzel, deze is in kleur en bestaat uit veel meer stukjes dan de versie op de foto: de werkelijkheid is weerbarstig, gecompliceerd en nooit zwartwit. De enige manier om de complete afbeelding te zien, is door de puzzel te leggen. Tijdens de expositie kan iedereen hieraan een bijdrage leveren.

Lieke Anna

Tilburg
0615560932
www.LiekeAnna.com
instagram

It’s not the Time

Tijd glipt en glijdt en ze maakt geen verschil.

Tijd.

Het is niet de tijd, die verschil maakt.

Het is de actie.

Hoe besteedt ze haar tijd?

Waar wacht ze op?

Waarom blijft ze zitten?

Wat als ze wel zou opstaan?

Zou ze dan haar dromen waarmaken?

Lynne Greenaway

Hengelo
0657539200
lynnegreenaway.com
instagram
facebook

Le Grand Odalisque

Wat als we in een wereld zouden leven waarin de vrouwelijke blik op de (kunst)geschiedenis bepalend was?

Stel bijvoorbeeld dat classicistische schilders mannen hadden afgebeeld als sierlijke odalisken…
Dan was het perspectief verschoven, waren de rollen omgekeerd en niet vrouwen, maar mannen het onderwerp van seksualisering en verlustiging geweest.

In mijn zoektocht om zo’n mogelijke verschuiving te begrijpen, besloot ik het beroemde olieverfschilderij ‘La Grande Odalisque’ uit 1814, van classicist Jean-Auguste-Dominique Ingres, opnieuw te creëren. Dit schilderij, waarop een bevallige odalisque ofwel concubine is afgebeeld, kreeg zware kritiek toen Ingres het voor het eerst exposeerde, vanwege de onnatuurlijk langgerekt afgebeelde proporties van het model en een gebrek aan anatomisch realisme.

Het is mijn bedoeling om dit historische beeld te herscheppen vanuit een vrouwelijk perspectief. Er werden dan ook hedendaagse, hypermannelijke rekwisieten toegevoegd en het model is natuurlijk mijn eigen concubine.

Marjolein Burbank

Den Haag
0683042493
marjoleinburbank@yahoo.com
marjoleinburbank.weebly.com/
instagram

GENDER EQUALITY

Marjolein Burbank maakt collages en textielkunst. ‘Gender Equality’ verenigt beide technieken. Haar werk gaat vaak over gendergelijkheid, emancipatie van man, vrouw en trans personen.
Wat als we geen onderscheid meer maken tussen man en vrouw?

Vaak wordt bij het invullen van persoonlijke gegevens nog gevraagd om je gender in te vullen.
Meestal onnodig. Bij de geboorte krijg je het geslacht man of vrouw toegewezen, maar sommige mensen passen niet in deze binaire hokjes.

Genderongelijkheid is in Gender Equality middels kleding verbeeld, maar de ongelijkheid is natuurlijk veel groter dan dat gegeven. In de jaren zestig van de vorige eeuw was het nog vreemd en soms verboden voor vrouwen om een broek te dragen, iets wat in sommige culturen en beroepen nog steeds het geval is.
Mannen die nu een rok dragen, worden meestal nog vreemd aangekeken.

Wat als we niet zo snel zouden oordelen en ons eerst eens in die ander zouden verplaatsen?!

Marwa Fouda

Hengelo
0625551522
facebook
instagram

De Armoede Voorbij
Wat als kinderen niet door armoede gedwongen moesten werken, maar in plaats daarvan naar school konden gaan?

Tijdens haar reizen over de hele wereld heeft Marwa de trieste realiteit gezien van hoe meisjes in sommige landen de school verlaten en dan vaak thuis moeten blijven om voor jongere broertjes en zusjes te zorgen of om huishoudelijke taken uit te voeren.

Dit komt door financiële problemen en door gebrek aan respect voor het belang van onderwijs voor meisjes.

Zo wordt hen het recht ontnomen om te spelen, te leren of gewoon kind te zijn. In de ogen van die kinderen zag Marwa een diep verlangen om te kunnen spelen, tekenen, dansen en zingen zoals kinderen die niet gedoemd zijn in armoede te leven.

Metin Yirtici

Hengelo
metinfotografie.nl
instagram

Hirsutisme

Met dit project wil ik solidariteit tonen met vrouwen die hirsutisme, ofwel overbeharing, ervaren.
Met de vraag: Wat als (over)beharing normaal was?, wil ik schoonheidsnormen in twijfel trekken en laten zien dat iedere vorm van zelfexpressie waardevol is.
Als man die zelf met overbeharing te maken heeft, voel ik een sterke band met dit onderwerp.
Door 25 vrouwen te vragen, deel te nemen aan mijn project en hun social-mediafoto’s te bewerken, durven zichzelf te laten zien en tonen dat zij hun eigen schoonheid omarmen, ongeacht het afwijken van de norm. Ze dragen samen een krachtigeboodschap uit. Met dit project wil ik het stigma rond hirsutisme doorbreken en laten zien dat diversiteit en zelfacceptatie belangrijk zijn. Ik geloof dat we door solidair te zijn, een positieve verandering kunnen creëren in de manier waarop we naar schoonheid kijken.

Voor mijn fotoproject ‘Maybe’, heb ik een dame gefotografeerd die echt hirsutisme heeft. Ze komt uit Namibië. Er zijn daar meerdere vrouwen die snorren/overbeharing hebben, wat daar over het algemeen zonder labels en niet volgens bepaalde standaarden mooi wordt gevonden. Genoemde foto wordt voor het eerst getoond tijdens deze expositie. Voor mijn fotoproject ‘Maybe’, zoek ik nog mensen die zich willen laten fotograferen.

Petra Mwaro-Jansen

Almere
06 51902447
petramwaro.nl
instagram

INNER STRENGTH

In een wereld waarin jongeren de dupe dreigen te worden van grotemaatschappelijke problemen, wil de fotoserie ‘Inner Strength’ de veerkracht en het doorzettingsvermogen van de jonge generatie benadrukken.

De serie richt zich op het leven van jonge vrouwen die worstelen metmentale, lichamelijke en maatschappelijke uitdagingen.
Vaak dragen zij emotionele bagage, variërend van eet- en zelfbeeldstoornissen tot sociale en maatschappelijke stigma’s.
Elk beeld in deze serie stelt een worsteling centraal en is een verhaaldat de kracht van kwetsbaarheid en de moed die daarvoor nodig is, benadrukt.

De geportretteerde vrouwen staan symbool voor hun generatie, niet voor het individu.
De leegte en verstilling van de geënsceneerde beelden versterken het gevoel van eenzaamheid.

Wat als je geen kant meer op kunt? Of het nu gaat om stagnatie van de woningmarkt, de opwarming van de aarde of de enorme druk vanuit sociale media; deze generatie heeft te dealen met grote veranderingen.

Pier van Dijk

Hengelo
0653811512
piervandijk@planet.nl

VRAAG

Vanuit mijn souterrainatelier in de rosse buurt van Ålborg (DK) zag ik haar, althans haar benen, dagelijks van ’s middags tot ’s nachts langs de drie smoezelige ramen heen en weer lopen.
We probeerden allebei van ons werk te bestaan: zij van de ‘liefde’, ik van de kunst.

We raakten aan de praat, stonden open voor elkaars verhaal.
Steeds vaker dronken we koffie of een glas wijn, aten patat of een pizza.
We stelden ons kwetsbaar op, deelden elkaars professie…

Het hoge woord was eruit; ze moest huilen.
“Mag ik een foto van je maken?”
Ze knikte.
Het werd haar betraande rechteroog.

WAT ALS…?
Aan u om die vraag te beantwoorden op het formulier bij het kunstwerk.
Tijdens de finissage wordt onder de deelnemers de foto ingelijst verloot.

Sietse Henselmans

Enschede
sietsehenselmans.myportfolio.com
instagram

The female body as a public space

Door de hele kunstgeschiedenis heen, heeft het vrouwelijke lichaam vooral een prachtig schouwspel geboden.
Mannen waren vrij het te ontdekken, onderzoeken en bestuderen, om het te observeren, zich eraan te vergapen of seks mee te hebben.
In de openbare ruimte is het vrouwenlichaam alom aanwezig en ieder van ons wordt daar dagelijks mee geconfronteerd.
Of dat nu is via de ‘onschuld’ van kunst of de vervuilende kracht van (internet) porno, je ontkomt er niet aan.
Ondanks deze setting, kijken we ervan weg.
Zelfs in de rosse buurten, waar het (vrouwelijke) lichaam overal te zien is.
Kijken we weg uit schaamte, fatsoen, of respect voor de privacy van de ander, zelfs als die ver te zoeken is?
Kun je volhouden dat het lichaam privé is, als het levensgroot aangeplakt op muren en naakt te zien is of in een museum kan worden bekeken?
Is het een publieke privé aangelegenheid, of misschien een privé publieke aangelegenheid?
Ik kan het niet met zekerheid zeggen…

Sonja Mercedes

Rotterdam
sonjamercedes.nl
instagram

Interlude of all that could have been but hardly ever was

‘Het intermezzo van alles dat kon zijn maar nooit was,’ roept een moment van rust en reflectie op, de pauze waarin mogelijkheden nog open liggen.

Sonja verkent onopgeloste vraagstukken rond haar abortus en zoekt de stilte op in een jarenlange ruis van verlies, hoop en verwerking.
Door zichzelf te plaatsen in een figuurlijke baarmoeder, visualiseert ze een metaforische ruimte, waarin zij deze onafgemaakte zwangerschap alsnog afrondt, een wedergeboorte van zichzelf.

Een vrouw draagt de mogelijkheid in zich om een nieuw leven te baren. Hoewel Sonja de magie daarvan erkent, heeft zij ervaren hoe
complex een zwangerschap kan zijn; hoe anders het leven kan lopen en de uitkomst van een niet verwacht einde kan blijven knagen.
Met deze serie wil zij ruimte creëren voor reflectie en dialoog over een onderwerp dat vaak in stilte wordt beleefd. Haar werk nodigt uit tot een introspectieve zoektocht, waar de grens tussen realiteit en mogelijkheid vervaagt.
Het is een verkenning van wat had kunnen zijn, wat nooit is geweest en wat onoverkomelijk is.

Viktoria Gudnadottir

Enschede
info@viktoriagud.com 
www.viktoriagud.com 
facebook
instagram

What If Everything Went Wrong?

‘What If Everything Went Wrong?’, is een fotowerk gemaakt op een kwetsbaar moment toen alle emoties door het lijf gierden.
Alles bleek ineens onzeker en had fout kunnen gaan.

Het fotowerk staat ook symbool voor alles wat wij altijd maar als vanzelfsprekend beschouwen.
Alles waarvan men denkt dat het ‘gewoon’ en ‘eenvoudig’ is, maar wat niet altijd zo blijkt te zijn.

Voor alles wat toch anders kan gaan.

Yasemin Cömert

Hengelo
0629235906
comertphotography.nl
instagram

Together alone
Een tweeluik over dualisme en zelfexpressie.

Wat als we allemaal de vrijheid hadden om volledig onszelf te zijn, zonder angst, vooroordeel of afwijzing?
In een wereld waar zelfexpressie vaak wordt ingeperkt door maatschappelijke verwachtingen, verlangen velen naar herkenning en acceptatie.
De strijd om authentiek te zijn, is een uitdaging die we allemaal delen, soms in stilte, soms luid en duidelijk.
Zelfexpressie is een krachtig middel om onze innerlijke wereld naar buiten te brengen, maar het vergt moed om ons ware ‘Ik’ te onthullen.
Wat als deze moed wordt beloond met begrip en steun, in plaats van er kritiek op te krijgen?
De strijd om onszelf te zijn, gaat vaak gepaard met angst en onzekerheid, maar is een strijd die de moeite waard is.
Stel je voor dat we in een wereld leven waarin diversiteit wordt gevierd en waarin iedereen zich veilig voelt het unieke ‘zelf’ te tonen.
Herkenning van onze gemeenschappelijke zoektocht naar zelfexpressie kan bruggen bouwen tussen mensen, ongeacht hun achtergrond.
Laten we streven naar een samenleving waarin iedereen authentiek mag zijn en waar iedereen de vrijheid heeft om in eigen, prachtige kleuren te bloeien.