Foto- en video expositie ‘Rejected’
9 t/m 25 mei 2025
CamilleM
Utrecht
info@camillem.eu
camillem.eu
instagram
Cracked & Blurry
uit fotoserie Landscape of a Dejected Mind
Lijden aan een psychische aandoening kan een verwoestend effect hebben op je gevoel erbij te horen.
Sommige pathologieën kunnen je innerlijke criticus een boost geven, zo erg zelfs dat het je kijk op je eigen ik kan overnemen.
Voortdurend innerlijk gepraat dat alleen je negatieve eigenschappen en fouten belicht, zal je uiteindelijk neerhalen tot het punt van
zelfafwijzing.
Niet in staat om jezelf in een positief licht te zien, word je afhankelijk van anderen om je positieve kanten te herkennen.
Een hachelijke positie. Want als het je omgeving of de gezondheidszorg aan empathie ontbreekt, zal dat de indruk dat je er niet bij hoort versterken in plaats van verlichten. Je krijgt het gevoel dat je zowel van buiten als van binnen wordt afgewezen, waardoor je met een gebroken & wazige beeld van jezelf blijft zitten.
Dorothee Kellner
Enschede
www.dorotheekellner.nl
instagram
doroflash_timemachine
Night and Day
Het was mijn plan om mijn vijftienjarige zoon en zijn vrienden te portretteren.
Op deze leeftijd kunnen jongeren heel afwijzend overkomen; zo’n groepje jongens krijgt het voor elkaar dat ik op straat voor ze wil oversteken. Ik wilde hun trotse, kille koppen vastleggen, maar… het is vast al te raden: ze wilden niet meedoen.Niet na mijn bidden en smeken, omkopen, medelijden opwekken. Echt niet, onder geen beding!
En daar overviel het me: een diep gevoel van afwijzing. Mijn project zou niet doorgaan en er was geen tijd voor een plan B. Een echt k*t gevoel, de wanhoop nabij.
Ik zit achter het stuur, naast mij mijn zoon; ik kijk door de ruit en zie de grote X van afgewezen worden en voel onmiddellijk de kracht van dit teken. Een X laat geen ruimte voor vragen. Ik fotografeer die avond en de volgende ochtend, met licht en zonder: de ervaring is universeel.
Elisabeth Kaldeway
Utrecht
elisabethkaldeway@hotmail.com
elisabethkaldeway.nl
instagram
Bedankt
Dit werk is uit afwijzing geboren.
Begin 2024 werd ik afgewezen: ingewisseld, afgedankt, verlaten. Vrij hard, ongenadig en onverwacht. Heel clichématig ook, het was een (liefdes)verhaal als zovele andere. Waarschijnlijk door de timing en zeker, omdat mijn muurtjes even waren afgebroken, mijn harnas was afgelegd, kwam het keihard aan. Als een soort bijproduct rolden alle afwijzingen van daarvóór, alle onverwerkte gebeurtenissen, alles waarbij ik altijd dacht ‘niet moeilijk doen’, mee.
Bij wijze van zelftherapie ben ik op mezelf, op zelfportretten gaan tekenen. In eerste instantie om te proberen te ontdekken wat ik nog mooi vond aan mezelf, maar al snel werd het eerlijker, rauwer, en ging het over pijn.
Over de meningen van anderen, over alles wat je (soms letterlijk), over je heen krijgt.
De kunst is die woorden, die meningen, niet persoonlijk te nemen; ze zeggen vaak meer over degene die ze uitspreekt.
De kunst is óók, je niet te laten leiden door misschien wel de hardnekkigste vorm van afwijzing: zelfafwijzing.
Emmy Olde Monnikhof
Utrecht
emmyoldemonnikhof@gmail.com
Murder on the dancefloor
Dit is het beginbeeld van een reeks over het thema Rejected, waarin het beeld verandert van scherp en duidelijk naar bewegend en vervaagd, wat gaat over afgewezen worden, afwezig zijn, verwerping en zelfverwerping.
Misschien gaat het wel over het slagveld op de dansvloer.
Dansavonden waren vroeger plekken van vele opbloeiende liefdes, maar eveneens van afwijzing met als gevolg dat er mogelijke partners zijn gesneuveld.
De andere beelden zijn helaas niet te zien maar dat hoort bij het proces. Wanneer een partner eenmaal is gekozen, zul je immers ook nooit weten welke andere beter had gepast of misschien wel beter danste. Dan bevinden zich ook nog gemankeerde figuren langs de kant die elke blik als versierpoging opvatten:
“Dame, ik heb een gebroken been en een gebroken hart. Ik zou graag met je dansen, maar dans jij nou maar, dan kijk ik wel toe.”
En die bekentenis al na slechts een nieuwsgierige blik in zijn richting…
Bedenk als kijker rustig wat deze lege plek allemaal kan betekenen. Je kunt ermee in gesprek gaan, je kunt de confrontatie aangaan met het beeld en erover mijmeren. Je kunt er schouderophalend aan voorbijgaan.
En ook dat is een afwijzing.
Erna Schuppert Pas
Rijssen / Epe (Duitsland)
erna@liefdevolle.nl
www.liefdevolle.nl
Stilte, rust, niks
‘Samen doen wij ons best, om er het beste van te maken.
Maar de depressie blijft, altijd stilletjes aanwezig.
Soms zelfs onzichtbaar voor anderen, en alleen voelbaar voor mij.
Het doet mij verlangen naar stilte, rust, niks.’ – Zoraya
Jongeren en depressie:
Een fotoproject dat laat zien hoezeer een depressie jongeren belemmert in het dagelijkse leven.
Depressie brengt onmacht, eenzaamheid en uitputting met zich mee, wat ten koste gaat van het persoonlijk leven.
Naast rouw om de gezondheidsschade, ervaart een depressieve jongere afwijzing van ouders, familie, vrienden, omdat deze het maar moeilijk kunnen begrijpen en onwetend over of ontoegankelijk kunnen zijn voor wat de jongere doormaakt of heeft meegemaakt.
De schaamte en het gevoel vanwege depressie te zijn afgewezen door mens en maatschappij weegt zwaar.
Erna ter Haar
Hengelo
ernaterhaar@hotmail.com
Rejection
Afwijzing gaat over een gevoel van machteloosheid, van niet gehoord worden, van genegeerd worden en soms ook over een gevoel van verlies.
Verlies van vriendschap, verbondenheid, betrokkenheid, wat met veel verdriet gepaard kan gaan.
Je stelt je kwetsbaar op in al je pogingen om begrip te krijgen, wat soms geen effect heeft. Je moet dan door in een proces van
verwerking.
Als iets niet werkt, doe het dan anders.
Uiteindelijk moet je werken aan zelfvertrouwen. Je kunt de ander niet veranderen, maar wel jezelf. Dat besef opent deuren en geeft rust, schept ruimte voor nieuwe verbindingen.
De gevoelens van afwijzing en groeiend zelfvertrouwen heb ik verwerkt in een collage.
Afwijzing geeft soms een gevoel van afgedankt worden. Dat heb ik geprobeerd weer te geven in het beeld van een niet meer bloeiende plant, als zichtbaar gevolg van verwaarlozing en het ontbreken van de noodzakelijke aandacht.
Grietje Bouman
Winterswijk
www.grietjebouman.nl
Zielspiegelen
Zielspiegelen gaat over ogen, mijn ogen.
Als kind probeerde ik mijn gezicht soms te verbergen achter mijn haar, zodat de wereld mijn schele oog niet zou zien.
Ik had altijd een ‘goed’ en een ‘slecht’ oog; alsof mijn schele oog niet gezien moest worden.
Toen ik als kleutertje in het ziekenhuis lag, omdat mijn oog recht zou worden gezet, kreeg ik mijn eerste pop. Ze had mooie
blauwe ogen. Eén van die ogen ging niet goed open. Ik hield niet van poppen maar voelde wel een soort verwantschap met deze… .
De operatie was overigens niet heel goed gelukt, ik keek maar een klein beetje minder scheel.
Ik leed onder pesterijen, maar het schele oog ging door de jaren heen steeds meer bij mij horen. Ik las dat in de oude Indiaanse cultuur schele mensen als heilig worden gezien, omdat zij in twee werelden kunnen kijken. Zou ik op de verkeerde tijd in het verkeerde land geboren zijn?
Ik zie mijn ogen; twee verschillende, blauwgrijze glazigheid in melkachtig wit waar omheen een minimaal kransje wimper. Daarmee moet ik het doen. Maar kijken kàn ik, al zie ik dingen, mezelf, mijn ogen misschien anders dan de meeste mensen!
Henriëtte van Gasteren
Amstelveen
hvangasteren@ziggo.nl
hjimvangasteren.eu
facebook
instagram
Silence
In deze serie zelfportretten onderzoek ik het thema afwijzing, waarbij perspectief en zelfregie centraal staan.
Silence: never ever try to shut me up again’, belicht de strijd om stem en autonomie in een wereld die vaak probeert te dicteren en te onderdrukken.
De foto’s zijn genomen vanuit vogelperspectief, een standpunt dat de druk van bovenaf symboliseert.
De pleisters, handen voor of in de mond, verbeelden pogingen tot stilte en controle, maar door het zelfportret blijft de regie bij mij.
Hiermee bespot ik degenen die mij hebben geprobeerd te onderdrukken en af te wijzen, o.a. de pesters van de middelbare school.
Deze beelden spreken van een persoonlijke en universele strijd om gehoord en gezien te worden en om te weigeren in stilte te leven.
Door mijn naaktheid ben ik kwetsbaar, maar sterker dan degenen die mij ooit afwezen. Het is een oproep aan anderen om hun eigen stem te vinden en te behouden, ongeacht de druk van buitenaf. Het is tevens een krachtige ‘fuck you’ naar iedereen die mij ooit afwees.
Irma Bruggeman
Hengelo
irmabruggeman@gmail.com
irma-makes
facebook
First Heartbreak
In mijn werk heb ik voorkeur voor hard realisme. Observaties zo puur en rauw mogelijk documenteren, zonder nabewerking.
Voor deze tentoonstelling heb ik een foto ingediend van mijn dochters eerste liefdesverdriet.
Ik vroeg haar destijds of ik het mocht vastleggen, in de hoop dat ik haar kon afleiden van haar intense verdriet. Ik hoopte haar voor even een ander perspectief te kunnen bieden.
Ze stemde toe.
Nadat ik de foto maakte, zei ik: ‘Op een dag kijken we naar de foto en zeggen we tegen elkaar: weet je nog? Je eerste liefdesverdriet!’
Even toverde ik een lach op haar gezicht.
Ook die heb ik gefotografeerd, maar in deze tentoonstelling toon ik het pure en rauwe gebroken hart, zoals we dat voor het eerst leren kennen rond ons zestiende jaar.
Izabela Dusinska
Hengelo
dusinska.izabela@gmail.com
izabeladusinska.nl
instagram
Afgekeurd
Kunstproject over Transitie en Identiteit
Een pasfoto moet aan alle eisen voldoen… , maar wat als die eisen botsen met wie je werkelijk bent?
Afgekeurd is een kunstproject over mensen die als vrouw door het leven gaan, maar van wie de officiële documenten iets anders zeggen.
Een pasfoto moet technisch perfect zijn; de juiste belichting, neutrale uitdrukking, geen schaduwen. Het systeem kijkt echter niet alleen naar pixels en afmetingen, het oordeelt ook over identiteit.
Wat als je gezicht niet past binnen de kaders van een administratief systeem? Wat als je uiterlijk en identiteit botsen met de papieren realiteit?
Dit project onderzoekt hoe regelgeving zichtbaarheid kan beperken en bureaucratie strijdtoneel wordt voor erkenning.
Afgekeurd gaat niet alleen over pasfoto’s, maar over een ingrijpende afwijzing die velen dagelijks ervaren. Over de spanning tussen hoe je jezelf ziet en hoe je gezien mag worden.
Over de vraag: ‘wie bepaalt wie je bent?’
Jenny de Groot
Hengelo
jennydegroot@gmail.com
jennydegroot.artisartis.nl
facebook
instagram
The Safe Place
Buiten stroomt het leven voorbij, binnen heerst stilte. Hier voelt het vertrouwd, voorspelbaar, zonder de dreiging van oordeel of teleurstelling.
Er was een tijd waarin de buitenwereld geen bedreiging vormde, maar met elke afwijzing groeide de twijfel.
Deze stapelde zich op tot de drempel naar buiten steeds hoger werd. Langzaam maar zeker trok ze zich terug en creëerde een leven binnen haar vier muren. De boodschappen laat ze bezorgen, de telefoon staat op stil. Soms komt de gedachte op om naar buiten te gaan, de zon op haar huid te voelen.
Dan trekt ze de gordijnen een klein stukje open en kijkt naar buiten.
Maar liever blijft ze in haar veilige bubbel, waar niemand haar kan raken.
‘The Safe Place’ bestaat uit twee foto-installaties: de tweede is vanaf 9 mei te zien bij de Möllerwerfvensters aan de Havenkade.
Julia Zyrina
Blitterswijck
julia.zyrina@hotmail.com
linktree
instagram
Herstel jezelf
Het kunstwerk Herstel jezelf komt uit het project Mijn maand mei, uitgevoerd in borduurwerk op foto’s, gemaakt met mijn mobiele telefoon.
Deze zelfportrettenserie uit 2022-2023, weerspiegelt nauwkeurig mijn gemoedstoestand en de innerlijke turbulentie die ik in die periode ervoer.
Het was moeilijk voor me om daarmee te leven, het verscheurde me.
Je probeert jezelf weer bij elkaar te rapen en het lukt bijna, maar dan ligt alles weer in kleine stukjes. Het lukte maar niet om mezelf
te helen. Deze voortdurende strijd laat je emotioneel uitgeput achter en dwingt je om telkens opnieuw de moed te vinden om verder te gaan.
De zelfportrettenserie diende als een vorm van psychologische zelfhulp en bood mij de kans om verscheurende emoties te verwerken.
Door de combinatie van fotografie en borduurwerk kon ik mijn gevoelens tastbaar maken en omzetten in een kunstzinnige uitdrukking.
Kitty de Bot
Oldenzaal
info@sjiekphotofilm.nl
sjiekphotofilm.nl
facebook
instagram
Scars on your soul
Dit werk heb ik gemaakt om littekens te kunnen blootleggen.
Als je ongeneeslijk ziek bent, word je dan zelf je ziekte?
Er ontstaan zowel zichtbare als onzichtbare littekens. De onzichtbare littekens komen door het ervaren van afwijzing: het gevoel Rejected te zijn.
Afwijzing maakt en voelt kwetsbaar. Mijn eigen concept, een krachtige vrouw die volop in het leven staat, ervaart afwijzing op afwijzing door het bewust en onbewust in hokjes te worden geplaatst.
De zichtbare littekens zijn te zien op haar rug, de onzichtbare komen te voorschijn in de spiegel. En toch: het witte, zon doorlatende gordijn op de achtergrond en het rode topje geven de flinke dosis positiviteit en kracht van deze prachtige vrouw subtiel weer.
Lidewij Olive
Hengelo
info@lidewijolive.com
lidewijolive.com
facebook
instagram
Door-zicht-baar
Wat is afwijzing en door wie word je afgewezen?
Bij afwijzing denk je zelf al snel aan afgewezen worden door een ander, maar je kunt ook zelf iemand afwijzen, of jezelf afwijzen. Afwijzing heeft meerdere gezichten en toch geen gezicht.
Afwijzing geeft het gevoel alsof je er niet mag zijn, niet gezien wordt, doorzichtig bent.
Het maakt je klein en ineengedoken, donker en onzichtbaar.
Voor dit zelfportret ben ik teruggegaan naar verschillende momenten in mijn leven waarin ik afwijzing ervaarde. Waarin ik zowel zelf werd afgewezen, als afwees. Een afwijzing die heel dichtbij kwam, was het moment dat ik mijn zoontje verloor toen ik 32 weken zwanger was. Dit voelde als een ultieme afwijzing, mijn lichaam stootte hem af, hij werd niet toegelaten in deze wereld.
Toch zie ik het als een keuze om doorzichtig te blijven. Zoals mijn zoontje, hij werd afgewezen, maar had letterlijk wel een gezicht.
Wij kunnen er zelf voor kiezen om hem, iemand anders of onszelf, zichtbaar te maken. Net als dit werk. Ik word afgewezen, ik wijs af, maar toch word ik gezien, want jij kijkt nu naar mij. Jij maakt mij zichtbaar.
Lynne Greenaway
Hengelo
lynnegreenaway@gmail.com
lynnegreenaway.com
facebook
instagram
Weathering the Storm
‘Weathering the Storm’ is een zelfportret van de kunstenaar als belichaming van veerkracht.
Omgeven door dramatisch beukende golven drijft ze sierlijk en volkomen in balans in een stormachtige zee, zonder weerstand te bieden aan de woedende elementen, wat niet een strijd daartegen illustreert, maar verwijst naar een diepgaande acceptatie van haar omstandigheden.
Het beeld nodigt kijkers uit onvoorspelbare en onvermijdelijke levensstormen te doorstaan en kracht te putten uit volharding in plaats van confrontatie aan te gaan. Door deze lens bekeken, wordt Weathering the Storm een visueel mantra als versterking van het idee dat, hoewel we de onvoorspelbaarheid van de levensreis niet kunnen veranderen, we de kracht hebben om met gratie en vastberadenheid door de turbulentie te navigeren naar nieuwe horizonten.
Metin Yirtici
Hengelo
info@metinfotografie.nl
metinfotografie.nl
De strijd tussen geloof en twijfel
Het leven confronteert ons met diepgaande vragen over bestaan, lijden, verplichtingen en keuzes.
Geloof en moraliteit botsen, vooral in moeilijke tijden. Donkere momenten overweldigen, waardoor de toekomst onduidelijk lijkt. Vragen over lot, geloof, liefde en goed leven ontstaan.
Een imam vertelde mij dat alleen 100% gelovige moslims naar de hemel gaan; twijfelaars, andersgelovigen en ongelovigen naar de hel. Twijfel is menselijk, sommigen worstelen er meer mee dan anderen. Ondanks pogingen een goed mens te zijn, ben ik twijfelaar van nature, wat me soms het gevoel geeft dat mijn lot van afwijzing al bij geboorte is vastgesteld. Deze worsteling leidde mede tot depressie en gedachten over ingrijpende beslissingen.
Wat als we onszelf definitief afwijzen? Zowel islam, jodendom als christendom beschouwen zelfdoding als een zonde, te bestraffen met eeuwig verblijf in de hel. De hemelpoort blijft gesloten voor wie zelfdoding pleegt. Onze zielen zullen vervliegen als paardenbloempluisjes in onverwachte wind… . Wie blind is door de duisternis en hierdoor voor hoop, is mindervalide en wordt voor eeuwig gestraft.
Heilige Maria, vol van genade, Moeder Gods, bid voor ons, zondaars, nu en in het uur van onze dood.
achtergrondinformatie over de foto:
Montserrat Caballé, Ave Maria
Morra Last-Minute-Art
Enschede
y.e.janssens@icloud.com
facebook
instagram
AUTHENTICITY
Morra is multi media kunstenares en de ervaring van afwijzing loopt als een rode draad door haar leven. Ze voelt zich als buitenlander soms een buitenstaander en kent het gevoel van afwijzing.
De menselijke behoefte ‘need to belong’ heeft haar echter autonoom gemaakt. Ze koos ervoor het idee van buitenstaander als toeschouwer als inspiratiebron te omarmen.
In dit project vervult Morra verschillende rollen. Zij is beurtelings model, regisseur, foto editor en vormgever. Als model gebruikt Morra gebaar, beweging en emotie als metafoor voor Rejection.
In vervaagde foto’s benadrukt ze de gevoelsmatige onmacht die met afwijzing gepaard gaat. Het model speelt afwisselend slachtoffer en dader om beide kanten van het thema te belichten. Centraal staat een figuur die is opgevuld met ervaringsteksten. Deze wordt omgeven door een half-verborgen mixed media fotocollage waarin meerdere aspecten van Rejected zijn verwerkt. ‘AUTHENTICITY’ bleek de meest passende titel voor dit kunstwerk.
Het silhouet transformeerde van foto naar contourtekening om een hybride foto te worden.
Nicole Jansen
Schijndel
nyxfineart@gmail.com
nyxfineart.com
instagram
Who am I
Zomer 1995. We zijn op de camping waar we al jaren komen. De zon is warm en we spelen op het gras. Ik hou je in de gaten, ik ben je
jongere zusje, maar voel me bijna als de grote zus. Je hebt het niet eens door als iemand je ineens diep de bosjes in duwt. De bosjes met
die scherpe takken.
Als een dier waarvan het jong wordt aangevallen, duik ik op je af. Ik kom je redden! Je begrijpt me niet, je ziet het niet, je wijst me af. Je wilt mijn hulp niet, ik hoef er niet te zijn, ik ben niet nodig. je hebt het niet in de gaten, maar deze diepe kras heb jij me voor altijd gegeven.
Deze afwijzing is de voeding voor de angststoornis die ik dagelijks moet zien te trotseren. Angst voor iedere reactie die ik krijg, positief of negatief. ‘Who am I’ is mijn vertaling in analoog beeld. Angst om mezelf te laten zien, angst om écht een stukje van mijzelf te delen.
Paul Kroh
Tienray
krohenzo@gmail.com
krohenzo.com
instagram
Hide from Trump
Een lichaam staat fier overeind, onbedekt en kwetsbaar, maar het gezicht is onzichtbaar verborgen onder een lampenkap. Op de kap prijkt de Amerikaanse vlag, ‘The land of the Free and Home of the Brave’; een symbool van een land dat mensen niet ziet zoals ze werkelijk zijn.
Met open overhemd draagt hij zijn identiteit trots, maar ook met angst. Onder Trumps beleid werd zijn bestaan ter discussie gesteld.
Rechten werden afgenomen, namen genegeerd, lichamen ontkend. Wat doe je, als je niet mag bestaan zoals je bent? Je verstopt je, je verbergt je gezicht, je wordt onzichtbaar.
Maar zelfs in deze verstikking straalt kracht door. De houding is niet onderdanig, maar uitdagend. ‘Jullie mogen mij niet zien, maar ik besta.’ Een lichaam dat niet in hokjes past, een identiteit die niet zal verdwijnen. Zelfs als de wereld hem dwingt om zich te verbergen, schuilt er een stille opstand in de manier waarop hij daar open en bloot staat: trots, aanwezig, echt.
Als fotograaf breng ik een ode aan de menselijkheid, hoe perfect of imperfect iemand ook gezien wordt door de ogen van anderen.
Paulien Wilkinson
Enschede
contact@paulienwilkinson.nl
paulienwilkinson.nl
Lost in Perfection
We leggen de lat hoog voor onszelf en voor anderen. We moeten succesvol zijn in ons werk, een bruisend sociaal leven hebben, de ideale ouder zijn en een liefde vinden die alles overstijgt. En ondertussen blijven we jong, slank en fit.
We moeten presteren, overal en altijd. De verwachtingen, uitgesproken of onbewust opgelegd, vormen een constante druk.
Ben ik slim genoeg? Leuk genoeg? Mooi genoeg? Moet ik harder zijn of juist zachter? Vriendelijker? Zelfverzekerd, maar niet arrogant.
Zorgzaam en attent, zonder mezelf te verliezen. Grappig, welbespraakt en extravert.
Goed is niet goed genoeg. Het is nooit goed genoeg. Alles kan altijd beter. Maar waar eindigt dat? Wanneer ben ik wel goed genoeg?
Wie moet ik zijn? Wie bèn ik?
Ik ben verloren, verloren in perfectie.
Sabine van den Beld
Arnhem
sabine.beld@hotmail.com
instagram
Hiding in plain sight
Angst voor afwijzing kan zich op veel verschillende manieren uiten.
Een van die manieren is om jezelf te willen verstoppen. Als je niet gezien wordt, kan je immers ook niet afgewezen worden.
Hiermee kan je de pijn van afwijzing voorkomen, maar houd je anderen ook op afstand.
Het ontneemt je dus de kans om een connectie met anderen te maken en om door anderen erkend te worden.
In mijn zelfportretten onderzoek ik graag het thema van niet gezien willen worden.
Een zelfportret inzetten als middel om uit te beelden dat je niet gezien wilt worden is natuurlijk paradoxaal.
Deze paradox benadrukt de worsteling tussen de angst voor afwijzing enerzijds en de behoefte aan connectie en erkenning anderzijds.
Dit zelfportret weerspiegelt die wens om niet zichtbaar te willen zijn.
Tatum Kempers
Silvolde
tatumkempers@gmail.com
tatumkempers.com
instagram
The Rules are Broken
De installatie The Rules are Broken toont in rauwe en confronterende beeldtaal de realiteit van het leven met chronische pijn.
De pijn voelt in zekere zin als een afwijzing door het eigen lichaam.
Verbeeld wordt hier het moment waarop ziekte de overhand neemt en het lichaam niet langer functioneert zoals voorheen. Dat is het kantelpunt waarop pijn, ongemak, angst en eenzaamheid de overhand krijgen.
Tatum Kempers wil met deze installatie een gevoel tastbaar maken dat velen herkennen, maar zelden verbeelden.
De amorfe, surrealistische portretten van het menselijk lichaam schetsen een verontrustende, bijna alien-achtige wereld; een plek waar vervreemding en kwetsbaarheid één worden. Thema is de impact van ziekte, chronische pijn en het ongewisse van een lichaam dat niet langer te vertrouwen is.
Wendy van den Heuvel
Gouda
info@wendyvandenheuvel.com
wendyvandenheuvel.com
instagram
Mood
In mijn werk probeer ik een emotie, gevoel of gemoedsweerstand weer te geven.
Door het gebruiken van gezichtsloze zelfportretten ligt de focus niet op mij, maar op die emoties.Vaak zijn deze gelaagd, zodat er meerdere interpretaties zijn. Hierdoor krijgt de toeschouwer ruimte om er een eigen invulling aan te geven. Maar het is wel gebaseerd op mijn eigen ervaringen.
Afwijzing is een thema waarmee ik vaak te maken heb gehad en daardoor een terugkerend thema is binnen het werk. Afwijzing omdat je ‘anders’ bent, afwijzing omdat je een meisje of een vrouw bent, afwijzing in de liefde, afwijzing met betrekking tot mijn werk als kunstenaar…
Afwijzing maakt dat je je klein, kwetsbaar en minderwaardig voelt. Je gaat twijfelen aan jezelf waardoor je minder zelfvertrouwen krijgt. Ik heb geleerd om op verschillende manieren met dit gevoel om te gaan. Bijvoorbeeld door humor en zelfspot te gebruiken (leidt de aandacht af), of door boosheid en vechtlust (bij onrechtvaardigheid).
Pas later heb ik geleerd om ook juist kwetsbaarheid te tonen en dat laten zien van je kwetsbare kant een vorm van kracht is
Yasemin Cömert
Hengelo
yasemin@comertphotography.nl
comertphotography.nl
instagram
Resilience
Afwijzing laat sporen na, onzichtbare barsten in een hart dat soms te groot voelt voor deze wereld.
Het leeft in de stilte na een afscheid, in de ruimte waar liefde werd gegeven maar niet beantwoord. In de handen die reiken en niets terugvinden, in de kwetsbaarheid van blijven hopen terwijl je leeg achterblijft.
En toch… blijft het hart kloppen. Het stopt niet voor afwijzing. Het verdwijnt niet. Het draagt moedig de littekens als stille getuigen van alles wat het al doorstaan heeft.
Deze foto vangt dat moment: een omhelzing die zacht is, maar rauw. De handen houden vast, niet om te bezitten, maar om te beschermen.
Dat is kracht, niet het vermijden van pijn, maar het kiezen om te blijven voelen ondanks alles.
Een hart dat blijft geven, blijft hopen, liefheeft, zelfs als het afgewezen is.
Een hart dat, hoe gekneusd ook, weigert stil te vallen.
Zoran Radicheski
Haarlem
radiceski@yahoo.com
instagram
Rhapsodies
Ik documenteerde het straatleven van Skopje, de hoofdstad Noord- Macedonië, tijdens mijn fotografieopleiding en een stage als persfotograaf.
Macedonië is een typisch tussen het oosten en westen verscheurd Balkanland: geteisterd door onstabiele binnenlandse politiek, etnische conflicten, negatieve politieke beslissingen, economische strijd en opvallende armoede. Zeg maar, afgewezen en genegeerd door de wereld en haar burgers.
Ik legde onbewaakte dagelijkse momenten vast van alle (on)gewone mensen die erin geloven daar te wonen of gevestigd te zijn om een of andere reden. Bijna alle foto’s zijn in spontane settings gemaakt en niet of minimaal bewerkt.
Dit project is toegesneden op Rejected, omdat het rechtstreeks het leven weergeeft van een kleine homogene, interculturele en onderscheidende gemeenschap van mensen met verschillende achtergronden en etniciteiten.
Deze zielen delen dezelfde menselijke waarden en worden elke dag met dezelfde ontberingen en problemen geconfronteerd. Ze ontmoeten verschillen om gelijkheden te vinden die hen in staat stellen hun soms harde realiteit te overwinnen.
Ik heb geprobeerd om elke spontane en directe situatie vast te leggen met een basale uitrusting, zonder al te veel nadenken, aarzelen of ensceneren om het opvallende moment van unieke emotionele expressie niet te missen.